Φοιτητικό κίνημα: Τα όργανα Συνδιοίκησης

Γράφει ο Παναγιώτης Κολοβός

Τα όργανα Συνδιοίκησης, ο τρόπος που ασκείται η διοίκηση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, είναι η έκφραση της λεγόμενης (διοικητικής) «αυτοτέλειας» του πανεπιστημίου σε σχέση με το κράτος. Άρα η φύση τους εξαρτάται από τη φύση της αυτοτέλειας.
Η διοικητική αυτοτέλεια ήταν κατάκτηση του φιλελεύθερου αστικού πανεπιστημίου, όπως και το άσυλο, από τη γέννηση του. Συνδέεται με τον αγώνα της νεαρής αστικής τάξης ενάντια στη φεουδαρχία και το κράτος της. Το πανεπιστήμιο ήταν από τη γέννηση του ιδεολογικό και πολιτικό κέντρο της αγωνιστικής τότε αστικής ιδεολογίας. Η «αυτοτέλεια» του εκφράζει την ανάγκη ανεξαρτησίας της γνώσης και της επιστήμης από τη θρησκεία και το φεουδαρχικό κράτος. Με την επικράτηση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και του αστικού κράτους, το περιεχόμενο της συνδέεται ταυτόχρονα με τη σχετική αυτονομία της εκπαίδευσης από την παραγωγική διαδικασία. (Για πρώτη φορά στον καπιταλισμό δημιουργείται ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν είναι οργανικά δεμένο με την ίδια την παραγωγή). Σκοπός αυτής της σχετικής αυτονομίας είναι η αποσύνδεση της επιστήμης και της εκπαίδευσης από το ατομικό κεφάλαιο, ώστε να μπορεί να εξυπηρετεί μακροπρόθεσμα το συλλογικό κεφάλαιο. Έτσι οι ίδιοι οι καθηγητές των ιδρυμάτων αποφασίζουν για το περιεχόμενο του προγράμματος σπουδών και της έρευνας, αλλά έτσι αναγκαστικά αποφασίζουν και για την οικονομική λειτουργία και τα διοικητικά θέματα του ιδρύματος.

Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο