Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009

Τρίτη, 17/11, στις 18:00 συγκέντρωση στον Πεζόδρομο Ελ. Βενιζέλου

Η 36η   ΕΠΕΤΕΙΟΣ   ΤΗΣ   ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ   ΤΟΥ   ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ
Μας καλεί σε νέους αγώνες



              Η φετινή 36η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, το Νοέμβρη του 1973, βρίσκει το λαό και τη νεολαία, να επωμίζεται και πάλι τα βάρη της παγκόσμιας κρίσης, στηριγμένη στο αντιλαϊκό θεσμικό πλαίσιο και των προηγούμενων κυβερνήσεων, βρίσκει την ανθρωπότητα σε μια περίοδο, που συνεχίζονται οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, σε Ιράκ, Αφγανιστάν, Παλαιστίνη και αλλού. Η καθημερινή ζωή αποδεικνύει ότι, μετά από 36 χρόνια, τα κεντρικά συνθήματα του Πολυτεχνείου παραμένουν ζωντανά κι επίκαιρα. 






       Η ηρωική εξέγερση το Νοέμβρη του 1973 ήταν το αποτέλεσμα εξάχρονων σκληρών αγώνων, στους οποίους οι φοιτητές και σπουδαστές συνενώθηκαν με τα πρωτοπόρα τμήματα της εργατικής τάξης και του λαού. Ο Ελληνικός λαός δεν στρέφονταν μόνο κατά της χούντας. Όσο κι αν σήμερα κάποιοι προσπαθούν να μας κάνουν να το ξεχάσουμε, στρέφονταν και κατά των ιμπεριαλιστών, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, που τη στήριξαν, διεκδικούσε «ψωμί» για τον λαό, συγκρούονταν με τον φασισμό, με την συμβιβαστική γραμμή, με την ηττοπάθεια και τη λογική «τίποτα δεν γίνεται».

      Σήμερα στην εποχή της «Νέας Τάξης», στην εποχή των «μεταρρυθμίσεων» που χτυπούν λαϊκά δικαιώματα και κατακτήσεις, το σύνθημα «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία» «Εθνική Ανεξαρτησία», o αγώνας για Λαϊκή Κυριαρχία και το όραμα της Κοινωνικής Δικαιοσύνης, είναι επίκαιρα και αναγκαία.

      Ο λαός και η νεολαία τα κάνουν αιτήματα των σύγχρονων αγώνων τους, στις κινητοποιήσεις της νεολαίας, των εκπαιδευτικών και των εργαζομένων, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της Παιδείας, στον περιορισμό των δημοκρατικών δικαιωμάτων, στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, στον ρατσισμό, στην καταστολή και στην τρομοκρατία. Στους αγώνες ενάντια στην πολιτική της διαρκούς λιτότητας, της ανεργίας, για την υπεράσπιση της Κοινωνικής Ασφάλισης, για ανθρώπινα μεροκάματα και συντάξεις, για τη διεκδίκηση πραγματικά Δημόσιας, Δωρεάν Παιδείας, Υγείας και Πρόνοιας, για τα δικαιώματα των μεταναστών. Στους αγώνες για να δικαιωθούν τα συνθήματα της Λαϊκής Εξέγερσης, για την υπεράσπιση της ειρήνης, για την κοινωνική απελευθέρωση και χειραφέτηση, για την αλληλεγγύη των λαών. Σε αγώνες όπως οι φοιτητικές κινητοποιήσεις του ’06-’07, οι μαθητικές καταλήψεις, η μεγαλειώδης απεργία των δασκάλων καθώς και αυτές για το ασφαλιστικό, είτε και σε εξεγέρσεις όπως η πρωτόγνωρη κοινωνική έκρηξη του Δεκέμβρη ’08.




Σε αυτούς τους αγώνες ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ καθημερινά και μάς καλεί σε νέους αγώνες.

     Μέρα με τη μέρα αποδεικνύονται ψεύτικες οι ελπίδες που καλλιέργησε η νέα κυβέρνηση (προϋπολογισμός, νομιμοποίηση κολλεγίων, ΟΛΠ, ΜΑΤ σε δράση ενάντια σε νεολαία και εργαζόμενους, stage, ανασφάλιστη εργασία, βίαιη αντιμετώπιση των μεταναστών κλπ.).

       Με τη μαζική συμμετοχή μας στις φετινές εκδηλώσεις γιορτασμού του Πολυτεχνείου, τιμούμε τους νεκρούς του αντιδικτατορικού αγώνα και όλους αυτούς που υπέφεραν στα κολαστήρια της χούντας. Δίνουμε την καλύτερη απάντηση στους καλοθελητές, που προσπαθούν να παραχαράξουν την ιστορία, να διαστρεβλώσουν το περιεχόμενο της εξέγερσης. Αυτούς που μιλούν για «χαμένα μεγαλεία», για «νεολαία συμβιβασμένη και αδιάφορη», για «γενιές που ενσωματώθηκαν», για «μουσειακές εκδηλώσεις». Σε όλους αυτούς, που σήμερα θέλουν να κρύψουν την υποταγή τους στη «Νέα Τάξη», στο δήθεν «ρεαλισμό της εποχής» τού να «είσαι με τους ισχυρούς».






Ο Nοέμβρης μας εμπνέει με το ανυπόταχτο πνεύμα του!





Όλοι την Τρίτη, 17/11, στις 18:00 συγκέντρωση στον Πεζόδρομο Ελ. Βενιζέλου



Δευτέρα, 16/11, στις 19:00 εκδήλωση – συζήτηση και προβολή βίντεο στο 1ο Δημοτικό Σχολείο







Σύλλογος Φοιτητών ΤΕΙ Ηγουμενίτσας


ΕΛΜΕ Θεσπρωτίας


Πρωτοβουλία Εργαζομένων Δημόσιου & Ιδιωτικού Τομέα


Σύλλογος Υπαλλήλων Ν.Α. Θεσπρωτίας




4 σχόλια:

  1. Λαμβάνωντας υπ'όψιν την αρχή λειτουργίας τησ Π.Φ. η οποία αναφέρεται στο δικαίωμα έκφρασης διαφορετικών και συχνα αντικρουόμενων απόψεων,από ζητηματα τακτικής εως βαθειά ιδεολογικά ζητήματα,δεν μπορώ παρά να μην εκφράσω την αντιθεσή μου σε ένα απο τα "επίκαιρα και αναγκαία" συνθήματα.Το αίτημα Εθνικής ανεξαρτησίας το '73 αναφερόταν στην αμερικανο-καθοδηγούμενη χούντα και στην προτεκταριακή κατάσταση που βρισκόταν η χώρα και φάνταζε αναγκαίο.Σήμερα το σύνθημα φαντάζει τραγελαφικό,μπροστά στης νέες μεθόδους που χρησιμοποιεί η αστική τάξη,ή για να χρησιμοποιήσω και τα λεγόμενα "Νέα Τάξη".Πλέον δέν υπάρχουν εθνικά συμφέροντα για να υπερασπιστούμε,παρα μόνο τα συμφέροντα της εργατικής τάξης.Το σύστημα δεν χτυπάει πλέον με χούντες αλλά με έναν πανέξυπνο οικονομικό ιμπεριαλισμό.Και για να γίνω πιό σαφής..δεν θέλουμε να υπερασπιστούμε κανένα εθνικό συμφέρον,αν είναι να το εκμεταλευτεί η άρχουσα ταξη.
    Κλείνωντας παραθέτω κάποιες απόψεις πού αν οποιονδήποτε τον βρούν σύμφωνο τότε κάτι δεν πάει καλά..έμενα πάντως με θλίβει το γεγονός ότι ακούγονται τα ίδια λόγια από 2 διαφορετικούς χώρους.

    http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=1742621

    Θάνος Κεσανλής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σύντροφε, έχεις δίκιο για το ζήτημα της "εθνικής ανεξαρτησίας". Οι επιλογές τις ελληνικής αστικής τάξης δεν αποτελούν αποτέλεσμα έξωθεν επιβολής, αλλά κινούνται προς την εξασφάλιση του "εθνικού" συμφέροντος. Σε μια ταξικά διαιρεμένη κοινωνία όμως, το "εθνικό" συμφέρον είναι το συμφέρον της άρχουσας τάξης του έθνους - της αστικής.

    Η επέκταση των διεθνών οικονομικών σχέσεων της χώρας, η διαπλοκή του ξένου με το ντόπιο μονοπωλιακό κεφάλαιο οδήγησε στη διεθνοποίηση της ελληνικής οικονομίας και ώθησε την ελληνική αστική τάξη στη συμμετοχή σε σχηματισμούς όπως η Ε.Ε, ενώ οι επιχειρηματικές δραστηριότητες των ελληνικών μονοπωλίων επεκτείνονται στα Βαλκάνια αλλά ακόμη και σε μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες.

    Βέβαια ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας του ελληνικού καπιταλισμού δεν του δίνει και ισχυρή θέση μέσα στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα, καθώς εκεί οι σχέσεις δε στηρίζονται στην αρχή της ισοτιμίας αλλά στη βάση της ισχύος και των συσχετισμών δύναμης. Σ' ένα τέτοιο σύστημα, κάποιες ισχυρές χώρες παίζουν τον πρώτο ρόλο, αυτό όμως δε σημαίνει ότι οι υπόλοιπες υποδεέστερες χώρες απλά εφαρμόζουν εντολές των μεγάλων, και δεν παίζουν το δικό τους ρόλο στην αναπαραγωγή και στη διαιώνιση του ιμπεριαλισμού, ότι δεν έχουν τα δικά τους συμφέροντα και αιτήματα, τα οποία και διεκδικούν.

    Η αλληλεξάρτηση μέσα σε ένα παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα δε δηλώνει την υποταγή της ελληνικής αστικής τάξης, η οποία προσπαθεί να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της, ούτε και αποτελεί μια εξάρτηση που επιβλήθηκε απ’ έξω αλλά, αντίθετα, είναι μια εσωτερική ανάγκη του ελληνικού καπιταλισμού. Κατά συνέπεια, το αίτημα της εθνικής ανεξαρτησίας είναι ανεδαφικό χωρίς ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, την έξοδο από την Ε.Ε. και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, το τσάκισμα του αστικού κράτους και την εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας.

    Όσον αφορά το κείμενο το ίδιο, θα πρέπει να διευκρινίσω πως δεν προήρθε από εσωτερική διαδικασία της Π.Φ. .
    Η αρχική μας πρόταση ήταν να γίνει απλά ένα κοινό κάλεσμα για τις εκδηλώσεις του Πολυτεχνείου από τους συλλόγους που θα συμφωνήσουν να τις συνδιοργανώσουν, και ο κάθε σύλλογος να βγάλει τη δική του σχετική προκήρυξη. Αφού απορρίφθηκε η πρότασή μας, προέκυψε αυτό το κείμενο μέσα από συνεννόηση των Δ.Σ. των διοργανωτών, χωρίς την αναφορά στην «εθνική ανεξαρτησία», η οποία επιβλήθηκε αργότερα από την ΕΛΜΕ, αν και είναι και δική μας η ευθύνη που το δεχτήκαμε μόνο και μόνο για να βγει η κοινή πορεία.

    Μπαγιαντέρας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σύντροφε εκ προοιμίου, να σου πω ότι με βρίσκουν σύμφωνο όλα όσα βάζεις….
    Και αυτό με τον κίνδυνο να κατηγορηθώ τόσο εγώ, όσο και εσύ ότι το άνοιγμα της εν λόγω συζήτησης κάθε άλλο παρά τυχαία είναι…

    Οφείλω όμως να ξεκαθαρίσω ότι αν και με βρίσκει εκ διαμέτρου αντίθετο η αντίληψη ότι σήμερα είναι αναγκαίος ο αγώνας για εθνική ανεξαρτησία στα πλαίσια του ελλαδικού χώρου, είναι και ατομική μου ευθύνη η ενσωμάτωση αυτού του συνθήματος μέσα στο κείμενο που υπογράφεται από το Σύλλογο Φοιτητών, ΕΛΜΕ Θεσπρωτίας, Σύλλογο εργαζομένων στην ΝΑΘ, Πρωτοβουλία Εργαζομένων.

    Έχοντας ως δεδομένο το γεγονός ότι δεν μπορούσε να διεξαχθεί Γενική Συνέλευση του Συλλόγου Φοιτητών πριν την ημερομηνία διεξαγωγής της κινητοποίησης για την 17Ν, καθώς είχαν διεξαχθεί αρκετές σε σύντομο χρονικό διάστημα, πάρθηκε η απόφαση για την από κοινού διοργάνωση της κινητοποίησης για τη 17Ν μέσα από το Δ.Σ., κάτι το οποίο είναι ενάντια και στην θέση μας ότι τα Δ.Σ. είναι εκτελεστικά όργανα των Γενικών Συνελεύσεων και όχι αποφασιστικά.

    Η αρχική θέση τόσο η δική μου όσο και των μελών της Π.Φ. στο Διοικητικό Συμβούλιο ήταν να υπάρξει εκ μέρους του Συλλόγου Φοιτητών κάλεσμα στους συλλόγους και σωματεία της πόλης για την από κοινού διοργάνωση της κινητοποίησης για το Πολυτεχνείου.

    Όταν πραγματοποιήθηκε η συνάντηση των συλλόγων , η θέση που υποστήριξα τόσο εγώ όσο και τα μέλη της Π.Φ. στο Δ.Σ. ήταν -δεδομένης της διαφορετικής πολιτικής σύνθεσης των Δ.Σ. των σωματείων και των συλλόγων- να μην υπάρξει κοινό κείμενο όλων των συλλόγων αλλά να σταλεί απλά στις εφημερίδες μια ανακοίνωση που να λέει ότι οι τάδε σύλλογοι οργανώνουν από κοινού την κινητοποίηση για το Πολυτεχνείο, και να κυκλοφορήσει από εκεί και πέρα ο κάθε σύλλογος το δικό του κείμενο.

    Η αντίληψη αυτή δεν υιοθετήθηκε από τους παρευρισκόμενους στην συζήτηση, και έτσι καταλήξαμε στην γνωστή κοπτοραπτική για να βγει ένα κείμενο, που συνήθως ποτέ δεν εκφράζει όσους έχουν μια πιο προωθημένη συνθηματολογία…

    Παρόλαυτα το κείμενο που αρχικά συμφωνήσαμε δεν περιείχε το σύνθημα της εθνικής ανεξαρτησίας, και ενώ είχα αναλάβει να πληκτρολογήσω το κείμενο μετά τις μικροπαρατηρήσεις που είχαν γίνει, δέχτηκα την άλλη μέρα το πρωί τηλέφωνο από τον Γενικό Γραμματέα της τοπικής ΕΛΜΕ, ο οποίος ήθελε εκβιαστικά να μπει η θέση για την «εθνική ανεξαρτησία» αλλιώς θα απέσυρε την υπογραφή του συλλόγου του.

    Έκανα αυτήν την υποχώρηση λοιπόν, ίσως και καταχρηστικά, με την λογική της από κοινού συνδιοργάνωσης της κινητοποίησης για το Πολυτεχνείο…..

    Επομένως μια σειρά από υποχωρήσεις από βασικά σημεία των θέσεων μας, μας οδήγησε στο παραπάνω κείμενο.

    Πότε δεν είχαμε πρόβλημα ως Π.Φ. να κάνουμε και δημόσια και με αυστηρούς όρους την αυτοκριτική μας, όταν αυτό ήταν αναγκαίο, και αυτό ήταν ένα από τα στοιχεία που μας έκανε να ξεχωρίσουμε από τις άλλες παρατάξεις, καθώς καθιερώσαμε έναν διαφορετικό πολιτικό πολιτισμό.

    Καθώς τρομάζω να διεκδικήσω το αλάθητο είτε από τον Πάπα είτε από τον Στάλιν, πιστεύω ότι η εξαγωγή συμπερασμάτων από λάθη που αναπόφευκτα γίνονται μπορεί να χρησιμεύσει σαν παρακαταθήκη και εμπειρία για το μέλλον, γι’ αυτό και θεωρώ γόνιμη την κριτική σου.

    Χάρης Κωστούλας

    ΑπάντησηΔιαγραφή